Dyżur w Bazylei, czyli 11 dni z widokiem na komin

 O dyżurach (czyli standby) już Wam pisałam. O tym, że siedziałam kiedyś w Bazylei w hotelu sześć dni już też. O samym mieście możecie poczytać tutaj i  tutaj.

To o czym dziś Wam mogę napisać? O widoku z okna i innych dziennych przyjemnościach.

Taki widok czeka na mnie zawsze, gdy ląduję na EuroAirport.

 

W czasie mojego pobytu w pobliskim parku zakwitła wiosna.

Pobliski ośrodek leczniczo - opiekuńczy wypuścił owce na trawnik (tak, prawie w centrum miasta).

A ja czytałam, czytałam i czytałam. ( Po więcej moich lektur zapraszam na Instagrama.)

Najpierw obejrzałam filmy z polecenia freakery (znajdziecie ją na Insta), a później przerzuciłam się na Woody Allena.

I spacerowałam po Bazylei. Zdjęcia nad Renem znajdziecie w tym wpisie.

Stare miasto jest ładne, ale niezbyt duże. Po kilku dniach wydeptałam już wszystkie ścieżki.

Fragment "Triumfu Śmierci" - Bruegel'a. Po 17 lokalne muzeum oferuje wstęp za darmo. Spędziłam tam dwa wieczory.

Odpowiadając na powracające pytanie, tak, za taki dyżur mi płacą. Czy latam, czy nie latam mam za ten dzień płacone. Czasami jest nawet miło posiedzieć w hotelu i trochę odetchnąć, ale...  Jedenaście dni to bardzo długo. Gdy się lata, to czas szybciej mija. Trzeba zorganizować katering, zrobić zakupy, przygotować się na lot, gdzieś się leci, są piloci, pasażerowie, a później jeszcze sprzątanie, raporty, zakupy.... I nie wiadomo, jak mija trzy dni.
W hotelu w Bazylei siedzę sama, bo piloci są z okolicy i czekają na dyżurach w domu. Im płacą stałą pensję, więc im się do roboty nie spieszy. Co innego, gdy siedzi się w domu, a co innego gdy siedzi się w hotelu. 

No cóż, mam nadzieję, że za tydzień wrócę do Was z bardziej lotniczymi opowieściami.