Tokio dzień drugi

Zgodnie z przewidywaniem, po drugim dniu zaczęliśmy otrzymywać sygnały od firmy, że pasażer chce wracać. U nas tak jest, więc specjalnie się nie zdziwiliśmy.
Na szczęście wiadomości zaczęły przychodzić wieczorem, czyli cały dzień mieliśmy jeszcze spokój i mogliśmy zwiedzać.

Zaczęliśmy od Świątyni Senoji, czyli najstarszej pagody buddyjskiej w Tokio. Miejsce ładne, ale widziałam większe i ładniejsze.

Jak widać pogoda nie pomagała w robieniu zdjęć, ale przynajmniej nie było tak gorąco jak pierwszego dnia.

Świątynia położona jest w bardzo fajnej dzielnicy Asakusa. Szczególnie wieczorami warto się tam wybrać. Wokół jest sporo małych restauracji i sklepów z rękodziełem.
Następnie udaliśmy się na wczesny obiad - bo nasze zegary biologiczne są całkowicie przestawione i 11 rano to akurat czas na sushi.

Poprzedniego dnia jedliśmy tak ryż i ramen. Wybiera się na ekranie, co się chce. Tutaj dodatkową atrakcją było to, że sushi wyjeżdżało na tych półkach i automatycznie zatrzymywało się przed odpowiednią stacją.

Po długiej drzemce w hotelu, wieczorem udaliśmy się do dzielnicy Ginza. Słynie ona z zakupowego szaleństwa, ale ma też bardzo spokojną część z tradycyjnymi restauracjami i stoiskami na ulicy z jedzeniem.

Tu dla odmainy był automat przy drzwiach, Wkładało się pieniądze i naciskało numer.Maszyna wydawała resztę oraz bilet, który wręczało się obsłudze.

A to cały lokal, jak widać malutki. Siedzi się ciasno przy tych małych biureczkach, a za ladą dwie osoby gotują.

A to właśnie ramen - rosół z dodatkami.

Niestety Tokio, to nie do końca prawdziwa Japonia. Miasto jest niezwykłe, ale na dłuższą metę, nie ma co tu zwiedzać.

Tokio dzień pierwszy

Ta rotacja jest zupełnie inna niż wszystkie. W poprzednim poście mogliście zobaczyć mnie w Manili, a teraz zabieram Was do Tokio!
Pierwszy raz mój właściciel postanowił polecieć do miejsca turystycznego i w nim zostać. Do tej pory zawsze po dwóch dniach, chciał wracać. Tym razem zapowiadały cztery pełne dni w stolicy Japonii. Ponieważ jednak nie wierzę w takie szczęście, to od razu postanowiłam zacząć intensywnie zwiedzać.

Kiedy moi piloci odsypiali lot, ja już byłam w Ogrodach Carskich.

Muszę jeszcze Wam opowiedzieć, jak korzysta się z metra i pociągów tutaj. Po pierwsze trzeba mieć gotówkę i wiedzieć ile wrzucić do maszyny sprzedającej bilety. Nie ma innej możliwości zakupu biletu. Dodatkowo, przy wyjściu trzeba go znowu zeskanować, a mi się oczywiście on zgubił.

Wejście do Ogrodów jest bezpłatne. Otrzymuje się żeton, który należy zwrócić przy wyjściu. Miejsce jest bardzo spokojne i zielone, ale jeżeli nie starczy Wam na nie czasu, to nie ma co rozpaczać.

Z ogrodów postanowiłam udać się na największe przejście dla pieszych na świecie.

Najlepszy widok na Shibuya Crossing jest z pierwszego piętra Starbucks'a. W takich miejscach można płacić kartą kredytową. W małych restauracjach trzeba mieć gotówkę. Mi trzy bankomaty odrzuciły obie karty. Musiałam znaleźć punkt wymiany walut.

Popijając swój napój mango spędziłam trochę czasu przyglądając się ludziom. W tym czasie odżyli moi koledzy i umówiliśmy się na wieczór.

Nawet wieczorem było gorąco. Electric Town, czyli Akihabara.

Dzielnica Akihabara słynie z Mangi, gier oraz bardzo wyjątkowych kawiarni. Na ulicy zaczepiają młode dziewczyny poprzebierane w kostiumy i zapraszają do lokali.

Namówiłam kolegów na wizytę w jednym takim miejscu. Wstęp kosztuje 500 yenów, czyli jakieś 18 zł. Żeby zamówić, trzeba zamiauczeć jak kot. Za zdjęcie z obsługą płaci się dodatkowo.

Chłopaki wzięli piwo, a ja lody w kształcie misia. A później dziewczyny zaczęły tańczyć. I to było najzabawniejsze. Zastanawialiśmy się o co w tym wszystkim chodzi. W lokalu oprócz mnie nie było innej klientki, sami dorośli mężczyźni. Na dodatek chętnie zakładali królicze uszy i tańczyli wraz z obsługą. Poniżej znalazłam dla Was filmik na youtubie. I tak, myśmy też miauczeli i "czarowali" jedzenie i napoje.

Tokio jest nie z tej ziemi.

Manila, czyli jak to jest nic nie robić na pobycie

Często na tym blogu zabieram Was ze sobą na zwiedzanie. W tym roku opisałam tak Mauritius, Dubaj, czy też Oman. Zazwyczaj podczas każdego pobytu / nocowania staram się coś zobaczyć, ale są takie miejsca, że daje sobie z wychodzeniem z hotelu spokój. Taka właśnie była Manila.

Jeżeli czytaliście moją pierwszą książkę, to wiecie, że w stolicy Filipin byłam już dwa razy.

Czasami po prostu nie ma się siły nic robić, a i okolice nie zachęcają.

Hotel w Manili miał widok na lotnisko.

Zacznijmy od nocnego rejsu, poprzez zmianę stref czasowych - kombinacja taka, że jet lag murowany.

Nasz hotel połączony był z kasynem, przez które musiałam przejść, żeby pójść do pobliskiego mallu na masaż. Masaż to było moje jedyne wyjście poza hotel.

Może ktoś mnie poprawi, ale wydaje mi się, że w Manili nie ma co zwiedzać. Jak mówię, mogę być w błędzie.
Z plusów to, w końcu nie latamy jak lokalny autobus w te i we wte po Europie. A i masaż był bardzo dobry i bardzo tani.

24 godziny później

Jeżeli latacie dla linii lotniczych, to macie pewne limity, które możecie spędzić w pracy. Oczywiście mówią one o czasie w samolocie plus minus czas na meldowanie i na zakończenie obowiązków na pokładzie. Nikt nie liczy Wam czasu dojazdu do pracy i powrotu do domu. Nikt nie liczy też, czasu na przygotowanie się na lot. A szkoda...
W lotnictwie jest jeszcze coś takiego jak "split duty". Czyli praca z przerwą w środku. Z takim odpoczynkiem, to możecie pracować 24 na dobę. To czy możecie zasnąć w środku dnia, bo akurat wypada Wasza przerwa, to już coś innego.

Po krótkim odpoczynku w hotelu w Luton ruszam w dalszą drogę.

Jak wygląda człowiek, który przepracował 24 godziny? Hmmm, muszę powiedzieć, że w taki dzień bardzo mocno sobie wmawiam, że kocham swoją pracę.
Dziś jest właśnie taki dzień. Odespałam sześć godzin, żeby móc spać jeszcze w nocy. Zrobiłam zakupy na następny lot i zamówiłam catering.

Gdy przespało się śniadanie w hotelu....

Następnie pobiegałam w siłowni, a teraz muszę jeszcze sobie przygotować mundur, bo jutro ruszam dalej.
Dla pocieszenia powiem, że widziałam przed chwilą swojego kapitana, który był w gorszym stanie niż ja.
Miłego weekendu Wam życzę, ja będę pracować!

Alpaki

W czasie obecnej przerwy od pracy odwiedziłam ciekawe miejsce - dla tych, co jeszcze nie wiedzą, pracuję na tak zwanej rotacji. Latam przez jakiś czas, aby później odpoczywać w domu.
Wracając jednak do tematu dzisiejszego posta, parę dni temu spędziłam wieczór z alpakami. Niedaleko Warszawy - w Zabrańcu znajduje się hodowla tych przesympatycznych zwierząt.

Pierwsze spotkanie, nadal nie jesteśmy do siebie przekonani.

Przed wejściem na teren hodowli trzeba zdezynfekować ręce specjalnym płynem. Zwierzęta są wrażliwe na bakterie i wirusy.

Właściciele dali mi pudełko z marchewką do karmienia. Karmi się z ręki, alpaki nie gryzą. Jak widać, jedna próbowała mi ukraść zapas smakołyku.

Alpaki jedzą głównie siano. W ciągu dnia przebywają na wybiegach  - panie i panowie z podziałem na wiek trzymane są oddzielnie. Na wieczór wracają na zawołanie do alpaczarni, czyli stajni.

Dwulatki zobaczyły kota po drugiej stronie siatki i poszły go przepędzić.

Gustaw ma kolorową czuprynę.

W Zabrańcu w tej chwili mają 16 sztuk.

Nicoś strasznie płakał, bo chciał iść do swoich wybranek. Dawał się czochrać po głowie - większość alpak tego nie lubi. Nie należy też dotykać ogona, bo zwierze może kopnąć. Zdenerwowane pluje.

A to puchata kulka na długiej szyi, czyli Baron. Z alpak pozyskuje się wełnę, ta na głowie przycinana jest ręcznie, resztę goli się maszynką.

Na miejscu można też zamówić wełnę i akcesoria z niej wyrobione. Bardzo podobają mi się te zwierzaki i was namawia do odwiedzenia takiej hodowli.

Lipcowa rotacja

To była jedna z gorszych moich rotacji. Oprócz dnia na Sardynii i niecałych dwóch w Moskwie (ale tym razem w hotelu na lotnisku), latałam codziennie. Cztery razy zrobiłam po cztery legi (leg, czyli odcinek lotu). Jeszcze rozumiem, gdyby to był czarter - wiadomo sezon w pełni, ale właściciel? Moja zmienniczka powiedziała, że: "jak oni tak nie przestaną się przemieszczać, to dostaniemy szału".  Moi piloci kilka razy pytali: "co się z nimi dzieje"? I żebyśmy chociaż w jakieś fajne miejsca latali.....
No nic, trzeba się cieszyć, że już w domu. Poniżej kilka nudnych zdjęć z tego miesiąca. Trzymajcie kciuki, żeby następny był spokojniejszy.

W hotelu przed wyjściem na lot. Uśmiech jeszcze jest na twarzy. Za kilka dni już mi nie będzie tak wesoło.

Lubię Moskwę, ale żebyśmy spali w mieście.... nie na lotnisku. Przynajmniej kubek w tym hotelu był ładny, a na drugi nocleg miałam już pokój z zewnętrznym oknem.

Coś na poprawę humoru. Nie jedna, ale dwie tęcze.

Ostatni wieczór w pracy i w pełni zasłużony Aperol Spritz.