Artykuł o Luksemburgu i Brukseli

Nie wiem, czy już wspominałam, że moja firma ma jedną ze swoich siedzib w Luksemburgu. Gdy prawie trzy lata temu do nich dołączyłam, miałam przyjemność po raz pierwszy odwiedzić ten kraj. W zeszłym miesiącu poleciałam tam znowu -  na szkolenie i przy okazji postanowiłam odgrzebać swój stary artykuł. Przedstawiam go Wam poniżej.

W Luksemburgu zawsze pada. Jeżeli nie pada w tej chwili, to znaczy, że już dziś padało, ale nie oznacza to, że już nie będzie więcej opadów tego dnia. Moja znajoma zamieszkująca ten kraj powiedziała kiedyś, że występują tutaj dwa rodzaje pogody: już pada, albo jeszcze nie zaczęło padać. Prawda, której nie byłam świadoma w czasie pierwszej swojej wizyty w tym jednym z najmniejszych krajów Europy. Liczba ludności całego księstwa jest trzykrotnie mniejsza od liczby mieszkańców Warszawy. Nic dziwnego więc, ze miasto Luksemburg sprzyja pieszym wędrówkom i wystarczą dwa dni, aby poznać ten kraj.

            Do samego Wielkiego Księstwa Luksemburg (tak brzmi oficjalna nazwa) trudno się dostać turystom z ograniczonym budżetem. Z Polski bezpośrednie połączenia oferują linie Luxair (cena to około 500 euro), jednak ja zdecydowałam się na tańszą opcję. Wizzairem do Brukseli i dalej autobusem. Z pod samego lotniska Brussel South Charleroi zabrał mnie zielonokropkowany autobus linii Flibco. Warto zamówić sobie bilet z dużym wyprzedzeniem, wtedy koszt to 5 euro, dla spóźnialskich cena tego dwu i półgodzinnego przejazdu wynosi 22 euro. Nowoczesne i bardzo wygodne autobusy kursują co dwie godziny i dowożą pasażerów do samego centrum miasta – Gare Centrale (Dworzec Centralny)- stąd też wyruszają w drogę powrotną.

            Przybywam późnym czwartkowym wieczorem. Na piechotę udaję się do wcześniej zarezerwowanego hotelu, który znajduje się w samym centrum miasta. Zakwaterowanie, jak i wszystko inne w Luksemburgu, nie należy do najtańszych. Za pierwszą noc płacę stawkę tygodniową -120 euro, następne dwie to już weekend i koszt 95 euro, na pocieszenie zostaje mi śniadanie wliczone w cenę, dogodna lokalizacja oraz fakt, że pracownicy recepcji, jak i wszyscy mieszkańcy, są przynajmniej trójjęzyczni. W czasie całego pobytu nie mam żadnego problemu z porozumieniem się, co więcej, wszyscy są bardzo przyjaźni i życzliwie nastawieni do przybyszów.     

            Po noclegu i śniadaniu zjedzonym w hotelu udaję się na pobliski Gare Centrale, skąd odchodzi większość autobusów. Zaraz wracam jednak po parasol. Jednorazowy bilet autobusowy to koszt dwóch euro (zakupu dokonuje się u kierowcy), ważny przez dwie godziny na niezliczoną ilość przejazdów. Można również zakupić dzienną kartę, jednak po pierwszym przejeździe orientuję się, że aby dotrzeć do części turystycznej, korzystanie z komunikacji miejskiej nie jest potrzebne.

            Główne ulice obsadzone są platanami, o tej porze roku jeszcze bezlistnymi, po obu stronach ciągną się sklepy oraz instytucje bankowe. Docieram do malowniczego Mostu Adolphe z 1903 roku, pod którym rozpościera się teren spacerowy z  małym strumieniem, który zasila rzekę Alzette, przepływającą przez miasto. Kierując się na prawo dochodzę do Katedry, gdzie przeczekuję najgorszą ulewę, pierwszą tego dnia. Za jej budynkiem rozpościera się już cel mojej wyprawy, centrum z dziwnie mało strzeżonym Pałacem Wielkich Książąt. Wąska zabudowa powoduje, że nie udaje mi się uchwycić na zdjęciu całego pałacu, nawet stojąc oparta plecami o sąsiedni budynek. Przed bramą Pałacu, po wypolerowanym bruku spaceruje jeden, znudzony strażnik. 

            Czas na posiłek i próbę ogrzania się w jednej z niezliczonych restauracyjek znajdujących się w Centrum, przy okazji unikam drugiego tego dnia oberwania chmury. Luksemburg jest wielonarodowy, pracuje tutaj wiele osób, które na co dzień mieszkają w sąsiedniej Francji, lub też w Niemczech, to ze względu na wygórowane ceny. Wśród restauracji można przebierać w kuchni lokalnej, bardzo zbliżonej do kuchni francuskiej z wpływami niemieckimi, lub innej oferujące międzynarodowe potrawy, można też udać się do amerykańskiego Fast Foodu. Zamawiam kawałek pizzy i herbatę we włoskim bistro. Wszędzie tłumy mieszkańców, którzy mają swoją przerwę na lunch. Co ciekawe, fakt, że jeszcze tego samego dnia wracają do biura, nie przeszkadza im się raczyć kieliszkiem wina do posiłku. Nie przeszkadza im również fakt konieczności prowadzenia samochodu, na co, dopóki nie przekroczy się progu upojenia alkoholowego miejscowa policja przymyka oko.

            Błądzę jeszcze przez chwilę po Centrum miasta. Robię kilka zdjęć, wchodzę do kilku lokalnych sklepów. Luksemburg sąsiaduje z Belgią i tak jak ona, słynie z czekolady. Ma nawet swoją lokalną, ekskluzywną markę Oberweis. Sklep sprzedaje nie tylko słodycze, ale też inne luksusowe produkty spożywcze, dodatkowo ma kawiarnię, w której można napić się i posilić za zawrotną cenę. Wychodzę z opakowaniem zielonej jaśminowej herbaty, dziesięć torebek za prawie pięć euro, lepiej żeby była dobra. Udaję się na piechotę tym razem do hotelu. Jestem umówiona na wieczór ze znajomymi, którzy mają mnie zabrać na kolację.

            Następnego dnia pełna energii ruszam na podbój Grundu. Części położonej w dolinie poniżej Centrum, nad rzeką. Poprzedniego wieczoru spędziłam tam przyjemnie czas w starym browarze przerobionym na restaurację, jedynym minusem był wybór muzyki- stare, niemieckie, dyskotekowe hity. Za dnia atrakcja turystyczna, wieczorem miejsce zmienia się w tętniące życiem centrum spotkań. Ponownie przekonuje się, że Luksemburczycy piją dużo i później bez oporów siadają za kierownicą.

            Grund to niezwykle malownicze miejsce, w którym warto spędzić trochę czasu. Z centrum miasta można się tam udać bezpłatną windą, która zwiezie nas na dół, lub też przespacerować. Jako wytrawny piechur, a raczej osoba, która zauważyła windę, będąc dopiero na dole, dzielnie maszeruję przed siebie i drogą wijącą się jak serpentyna schodzę na najniższy poziom. Po drodze mijam kilka grup turystycznych i fotografuję urocze budynki, które przypominają Wenecje. Udaję się dalej i dochodzę do Casemates, podziemnych korytarzy o całkowitej długości 23km, ciągnących się pod całym miastem. Budowa pełniących funkcje obronne umocnień wykutych w skale została rozpoczęta w dziesiątym wieku. Obecnie można zwiedzać mniejszy odcinek zwany Petrusse (znajdujący się bliżej Mostu Adolphe) lub Bock, do którego wejście znajduje się na wiadukcie o tej samej nazwie i który jest doskonałym uzupełnieniem spaceru po Grundzie. 

            Bock Casemates zajmują powierzchnie 1,100m², w najgłębszym miejscu sięgają 47 metrów w dół. Bilet wstępu kosztuje trzy euro i co jest godne podkreślenia otrzymuje się wraz z nim mapę. Po zakupie biletu i włożeniu go do torebki wraz z ulotką; którą miałam zamiar przeczytać w hotelu, nie marnując czasu w danej chwili; udaję się na zwiedzanie. Korytarze sprawiają niesamowite wrażenie, część z nich ma małe pomieszczenia, w których znajdują się armaty i otwory strzelnicze. Część znajdująca się pod powierzchnią ziemi oświetlana jest tylko bardzo skąpym sztucznym światłem. W duchu cieszę się, że mam dobre obuwie, gdyż do pokonania jest sporo stromych i krętych stopni, a miejscami zamiast ziemi znajduje się piasek. Zgodnie z zasadą, że w Luksemburgu musi każdego dnia padać i w tamtej soboty nie obeszło się bez deszczu. Przeczekuję go w tunelach, które miejscami przeciekają, co sprawia że poruszanie się w nich jest jeszcze trudniejsze. Co jakiś czas mijam innych zwiedzających, ale w większości jestem sama w przyciemnych zaułkach. Wiele dróg prowadzi donikąd, czasami idę przez dobre dziesięć minut pokonując kilka poziomów w dół i w górę (po bardzo starych kamiennych stopniach), po to tylko, żeby na końcu odbić się od ściany. Mam dość, bolą mnie nogi i bardzo chcę już wyjść, jestem bliska odkrycia u siebie klaustrofobii. Znalezienie wyjścia nie jest jednak takie proste. Od czasu do czasu mijam wymalowane na ścianach litery, co daje mi do myślenia, że pewnie są odzwierciedleniem oznaczeń na jakiejś mapie. W końcu powiew świeżego powietrza, nie jestem jeszcze przy wyjściu, ale przynajmniej jestem już ponad poziomem ziemi, a widzę też i napis Exit. Uradowana wybiegam z tego labiryntu, obiecując sobie, że nigdy więcej. Wykończona wracam do hotelu, tym razem autobusem. Pakując się na podróż powrotną, przeglądam zawartość torebki i znajduję ulotkę, której jedna strona zawiera mapę. Przypuszczam jednak, że zwiedzanie tych podziemi z mapą w ręce było by dużo mniej ekscytujące.

            W niedzielę po szybkim śniadaniu w hotelu opuszczam Luksemburg. Udaję się autobusem na lotnisko w Brukseli. Mój odlot do domu przewidziany jest na godziny wieczorne, dlatego też decyduję się na przejazd do stolicy Belgii. Z Lotniska Charleroi kursuje wiele autobusów, jak i prywatnych przewoźników do miasta. Bilet to trzynaście euro w jedną stronę. Trochę niedogodne jest to, że przystanek znajduje się przy Dworcu Bruxelles Midi. Pytam kierowcę, a później pracowników Dworca jak dotrzeć do Grand Place i do Manneken Pis. Wszyscy odradzają spacer i radzą wziąć taksówkę, lub metro. Według zakupionej jednak mapy (w Luksemburgu otrzymuje się je bezpłatnie) nie może być to tak daleko, a i droga wydaje się prosta.

Aby dotrzeć do części turystycznej trzeba przejść przez dzielnicę zamieszkaną głównie przez arabskich emigrantów. Wokół masy śmieci, pozamykane sklepy i małe kawiarenki, których stoliki na zewnątrz zajmują wyłącznie mężczyźni. Z mapą w dłoni tempem spacerowym idę przed siebie, nie zwracając uwagi, na to, że jestem jedyną blondynką w tej okolicy. Po 30 minutach docieram do bardziej europejskiej części, widzę turystów i innych lokalnych mieszkańców. Wiele osób ma już w ręce przysmak belgijski-gofry! 

Odnalezienie pomnika Siusiającego Chłopca nie sprawia mi większych kłopotów, wystarczy iść za tłumem. Dziś ubrany jest po irlandzku. 

W swojej szafie ma też stroje podarowane mu przez Polaków. Wszystkie jego ubranka można podziwiać w Muzeum Miasta Brukseli. Na Wielkim Placu, czyli centralnej części Starego Miasta, przy którym znajduje się przepiękny gotycki ratusz, również tłumy. Robię zdjęcia kilku zabytkowym kamienicom, wstępuję do kilku sklepów z wszechobecną tutaj czekoladą i udaję się po to, po co tak naprawdę tutaj przyjechałam. Po gofry!

Przesłodzona i bardzo szczęśliwa kieruję się w drogę powrotną. W arabskiej dzielnicy piję marokańską herbatę, która przywołuje wspomnienie zimowych wakacji w Maghrebie. Klienci przy sąsiednim stoliku dziwnie mi się przyglądają, co sprawia, że zaczynam się zastanawiać, czy jestem jeszcze w Europie? W stolicy Unii Europejskiej?

Na zakończenie mojej wyprawy pozostaje mi znalezienie toalety na Dworcu Bruxelles Midi (nie takie łatwe jakby się mogło wydawać), co więcej opłatomat przyjmuje tylko określone monety. Na ścianie znajduje się inny automat, który rozmienia pieniądze na potrzebne dwu-eurówki. Na lotnisko zabieram się prywatnym busem, cena taka sama jak za duży autobus, a przejazd szybszy. Wieczorem odlatuję do Polski z niezapomnianymi wrażeniami z tego europejskiego weekendu. 

           

Hanbury Manor

Jednym z błogosławieństw, a zarazem przekleństw pracy stewardessy jest wieczne pomieszkiwanie w hotelach. W zależności od miejsca, zasobności firmy, jak i pory roku zdarza mi się nocować często w bardzo skrajnych miejscach. Od pięciogwiazdkowych resortów na Bali, do bezgwiadzkowych moteli na Syberii. O jednym z niezwykłych hoteli wspominam tutaj .

Dziś post o niedawno odwiedzonym hotelu niedaleko lotniska w Luton, w Wielkiej Brytanii.

Budynki wywierają niezatarte wrażenie.

Pierwszy budynek powstał w 1730 roku, kolejni właściciele rozbudowywali posiadłość (łącznie z polem golfowym i stajnią). Od 1923 roku do 1986 Hanbury Manor należało do zakonu, który prowadził tutaj szkołę zakonną (dokładając kaplicę oraz przebudowując całość). Od 1996 roku istnieje tutaj hotel sieci Marriott.

Bar przy recepcji zachęca do wypicia kieliszka sherry przed kolacją.

Drinka można wypić również w bibliotece, w towarzystwie starych książek.

A następnego ranka można udać się do hotelowej kaplicy, odbywa się tu wiele ślubów.

Posiadłość jest tak duża, że trudno znaleźć drogę do restauracji, czy też na basen (całkiem spory, ale zatłoczony). Ponieważ chciałam skorzystać z ostatnich pogodnych dni, po małej drzemce po locie udałam się na obchód posesji.

pole golfowe i jezioro

wejście do Tajemniczego Ogrodu

Na terenach hotelu znajduje się również cmentarz.

Mój pokój był równie stylowy, ale jak to często bywa w Anglii - dość zimny.

Jeżeli kiedyś będzie Wam dane tutaj nocować, koniecznie spytajcie o pokój 210 - podobno jest on nawiedzony. Legenda głosi, że Lady Amy po stracie męża i dziecka powiesiła się właśnie w tej komnacie. Ja spałam w pokoju obok i nic mnie tamtej nocy nie obudziło.

Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie

W czasie swojego niedawnego pobytu w stolicy Rosji udało mi się namówić kolegę na wycieczkę ukulturalniającą. Od dawna już chciałam zobaczyć to założone w 1872 roku i znajdujące się na Placu Czerwonym muzeum.

imponujący hol główny

Wstęp kosztuje 350 rubli. Po opłaceniu w kasie przechodzimy przez bramki - jak na lotnisku- i otwieramy torebkę, żeby pani z ochrony mogła do niej rzucić okiem. Taki proceder obowiązuje w wielu muzeach na świecie. Dalej jest już dziwnie, uprzejmy pracownik informuje nas, że musimy oddać kurtki do szatni - panie mają szatnie na lewo, panowie na prawo. Najwyraźniej okrycia wierzchnie nie mogą się zbytnio integrować!

Kilka godzin to minimum, żeby zobaczyć wszystko.

Muzeum jest ogromne, zwiedzanie zaczyna się w dziale prehistorii i kontynuuje przez czasy świetności Rosji aż do XIX wieku.
Sam budynek warty jest zobaczenia, jest on zbudowny w tak zwanym "rosyjskim stylu narodowym".
-"Taki arabski wystrój" - powiedział inny kolega oglądający nasze zdjęcia i coś w tym jest.

Jak jesteśmy przy arabskim - XVII - wieczny podręcznik do nauki.

Wiele sal poświęconych jest poszczególnym władcom lub epokom, wskazują na to nie tylko eksponaty, ale też malunki na ścianach i sufitach.

Sala poświęcona Iwanowi Groźnemu.

piękny sufit

 

Na sam koniec zostawiliśmy sobie wystawę pochodzących z całego świata precjozów.

Gablota z koronami przykuła moją uwagę na dłuższą chwilę.

Moim zdaniem najpiękniejszy przedmiot na tej wystawie  - lampka.

Szczerość Załogi Pokładowej

Ten post miał się ukazać wczoraj, ale przy tragedii w Paryżu wydał mi się on niestosowny.

Kilka dni temu przypadkowo znalazłam na FB poniższy filmik. I nie mogłam się powstrzymać!

 youtube.com

Do wszystkiego, oprócz ostatniego (dla mnie to jest niesmaczne),  mogę się przyznać. A i jeszcze nigdy nie brałam żadnych psychotropów i nie kradłam alkoholu z pokładu, wszystko przede mną! ;)

Paryż

Jedno z moich ulubionych miejsc na ziemi.

52 - cz. II

Dziś przedstawiam kolejną 15-stkę z moich tegorocznych lektur. (Dla przypomnienia w ramach akcji na FB zobowiązałam się przeczytać 52 książki. Pierwsze piętnaście możecie znaleźć tutaj : 52 - cz. I )

16)

okładki : lubimyczytac.pl

Podobało mi się.

17) Jerzy Wittlin "Vademecum kochania" - jakoś mnie nie porwało.

18) Marc Levy "A jeśli to prawda..." - na podstawie tej książki powstał film "Jak w niebie" ani film, ani książka mi się nie podobały.

19)

Dalsze losy bohaterów "A jeśli to prawda...", jakoś tak mi w rękę wpadło.

20)

Hmmmm.



21)

Sporo odniesień do Biblii, ale w sumie dobrze się czyta.

22)

Kolejny pisarz do którego powracam po latach. Emil Zola i to w jakim stylu!

23)

Lubię książki o Syberii. Dwa lata temu miałam przyjemność polatać trochę po tamtym obszarze i od tego czasu w miarę możliwości staram się poszerzać swoją wiedzę na ten temat.

24)

 

"Literatura fachowa" :) Małe przypomnienie, że nie wolno serwować takich samych posiłków panom w cockpicie (w mojej firmie jest nawet taki przepis). Również film.

25) Georges Simenon " Niewinni" -  kryminał, łatwy do odgadnięcia, ale szybko się czyta. Jakoś kryminałów czytam wyjątkowo mało.

26) Rosamunde Pilcher " Wild Mountain Thyme" - kupiona na wyprzedaży w księgarni językowej. Denerwująca historia napisana jakże pięknym językiem. 

27)

Powrót do Hemingway'a.

28)

29)

W moim odczuciu jedna z najlepszych książek tego autora.

30)

Napisana w 1925 roku, śmieszna, zaskakująca, ale też pokazująca nietolerancyjne społeczeństwo lat międzywojennych.

Widoki z okna

Mam nadzieję, że Was nie zanudzam tymi widokami, ale to jeden z moich ulubionych aspektów pracy stewardessy! Moje podniebne biuro!

Szwajcaria, Alpy

Zdjęcia robione z cockpitu.

Zaraz będziemy lądować w Nicei.

nasz sąsiad na płycie

Zabieramy pasażerów i już żegnamy Lazurowe Wybrzeże.

Akcja promocyjna

Praca stewardessy to nie tylko praca na pokładzie samolotu. Większość firm w przeciągu roku bierze udział w akcjach promocyjnych, targach branżowych i różnorakich imprezach reklamujących oferowane usługi. Tak działają wielkie linie lotnicze oraz te małe, jak i prywatne jety. Reklama dźwignią handlu!

W czerwcu w Kuala Lumpur w terminalu VIP udało mi się dorwać pewien magazyn.

I tak sobie z nudów przerzucałam strony i patrzę.

Okazało się, że załapałam się do artykułu o prywatnych jetach. Zdjęcie pochodzi z akcji promocyjnej mojej firmy, która miała miejsce w zeszłym roku w Malezji.

W tym roku natomiast załapałam się na sesję do innego azjatyckiego magazynu.

Ja i kolega robiliśmy za tło dla modelki.

Co ciekawe dopiero po dziesięciu latach w przestworzach miałam przyjemność uczestniczyć w akcji promocyjnej swojej firmy. Gdy zaczynałam swoją przygodę z lataniem w "Arabowie" zgłosiłam się do kilku kampanii, ale nigdy nie zostałam do niczego wybrana. Najwyraźniej im jestem starsza, tym lepiej wyglądam. ;)